Door Astid Kromhout - 2010 - Een volle maar succesvolle dag! Eerst bezoeken we het Natural History Museum in Port Louis. De prachtige dodo gallery daar heeft Marijke gemaakt 2 jaar geleden. Het is beroemd omdat het enige complete skelet van een individu van een dodo daar staat. Het is gevonden elders op Mauritius. Er is ook een hele wand over de dodo-expeditie en een wand over de kolonisatie door de Nederlanders. En verder natuurlijk heel veel dodo-materiaal. Een mooie zaal die wat afsteekt bij de rest van het museum, dat wat ouderwets is. Fantastisch om hier te zijn!
Geweldig vind ik ook het korte bezoekje dat Kenneth en ik spontaan bij de directeur van het museum brengen. Die volgepropte kantoren met donker houten kasten en krakende vloeren, een ervaring op zich.
Kenneth, Marijke en ik hebben een belangrijk gesprek met de directie van Omnicane, de suikerriet fabriek van wie het terrein is waarop we opgraven. Niet alleen de directeur zit aan tafel, ook de fabrieksdirecteur en hun financiële man. Zij hebben plannen om een bezoekerscentrum te maken rond de dodo en de geschiedenis van het gebied. Het blijkt dat hun plannen een groter gebied omvatten, waarin zon dodo experience heel goed past het is er al ingetekend. Ze willen het gebied ecologisch ontwikkelen, autoluw, met extensief bos en wandelpaden naar zee. Onze ideeën voor adviezen over marketing, inhoud en ontwerp van zon expositiegebouw vallen in goede aarde. En als je zon museum ontwikkelt, hoort daar ook goed beheer en behoud van de collectie botten bij, waarbij we natuurlijk ook onze deskundigheid kunnen inzetten. Onze vruchtbare samenwerking lijkt een mooi vervolg te krijgen, ook voor NCB Naturalis en het Dodo Research Programme.
Nog meer bobo's, want we ontmoeten vervolgens de vice-consul van de Nederlandse ambassade. Met hem rijden we terug naar de Mare aux Songes. Hij is daar nog nooit geweest en krijgt een enthousiaste rondleiding van Kenneth en Marijke. Mijn collegas van Omnicane zijn er inmiddels ook, want rond half 3 verwachten we de pers voor de persconferentie. Journalisten van het Mauritiaanse ANP, een radiostation en een internetnieuwssite zijn aanwezig, Omnicane zorgt voor koekjes en drinken. Ik krijg ook meteen een telefoon in handen voor een interview door radio MBC. Dan hobbelen we gezamenlijk door de suikerrietvelden naar de Mare aux Songes.
Rene heeft keurig een route voor de pers afgezet met lint, en al gauw staat er een rij publiek om de opgraving heen, terwijl John, Julian, Catrin, Jan en Henry rustig doorwerken. Ook de directeur van Omnicane komt langs, voor de eerste keer. Dus de bobos zijn eindelijk bij de dodos gekomen.
Opeens merk ik enige opwinding in de put. Julian, John, Jan en Catrin staren gebiologeerd naar een plek. Er ligt daar inderdaad een nogal groot vreemd gevormd bot. Op mijn vraag wat is het? krijg ik eerst geen antwoord, er wordt druk met water gespoeld om het verder vrij te maken. "It's a skull", zegt Julian dan, "and maybe a fish skull". Ze hebben al veel visbotjes gevonden en weten nog steeds niet wat voor vis het is. Na een tijdje spoelen en vegen kijkt John veelbetekenend op en zegt teleurgesteld: het is een schildpad-schedel. Ik snap eerst de teleurstelling niet, mooie vondst toch? Maar een schildpad, die kennen we wel. Een vis was leuker geweest.
Foto: Vice-consul van Nederland bezoekt de opgraving
Gisteravond heeft het team een wetenschappelijke vergadering gehad over de vondsten en tekeningen tot nu toe. Wat betekent het, wat er nu gevonden is? Kenneth is opgetogen: het verhaal dat de Mare aux Songes vertelt, is bijna compleet. De puzzelstukjes lijken bij elkaar te komen, en elke onderzoeker levert vanuit zijn vakgebied daaraan een cruciale bijdrage. Het zou mooi zijn als we met zo'n verhaal naar huis kunnen!