Hanneke Meijer - 22 juni 2009 - En dan wordt het tijd voor het echte werk! Als vogelpaleontoloog ben ik een van de gelukkigen die haar dagen mag slijten in de put, om centimeter voor centimeter de fossielenlaag af te graven. Want alleen op die manier kunnen we zien hoe de botten nu precies in de bodem liggen. Dat klinkt misschien raar, maar de positie van botten ten opzichte van de grond, en van elkaar, geeft je inzicht in allerlei dingen. Liggen de botten in anatomische positie en zijn ze puntgaaf? Dan is een beest waarschijnlijk ter plekke gestorven en snel bedekt geraakt door modder. Vind je de botten verspreid over een oppervlakte zonder dat ze bij elkaar lijken te horen, dan zijn de skeletten verstoord nadat het beest gestorven is, of zelfs in het moeras gespoeld door riviertjes of regenstromen.
Om te zorgen dat al deze informatie goed gedocumenteerd wordt, ben ik in de voorbereidingen bezig met het maken van datasheets. Daarop kunnen we ter plekke dingen zoals vondsttype, orintatie en positie van het bot invullen. Het gedetailleerd afgraven van de put vergt veel concentratie, en vanwege de kleine oppervlakte van de put zijn we beperkt in onze opgravingshouding. Daarvoor moeten we nog de beste aanpak bedenken en uittesten. Dus mocht je voorbij het Naturalis terrein komen en mensen in rare stellages boven de grond zien hangen, wees gerust, het is het Dodoteam in training.