De reis is goed gegaan. Door het heldere weer en het feit dat mijn vlucht over Parijs ging kon ik tijdens de vlucht mijn favoriete opgravingsplekken zien vanuit het vliegtuig. Na het vertrek van Anne op maandag bestaat het kamp uit vijf man. De eerste dagen is iedereen nog moe.
Direct na aankomst in Rapid City lopen de zaken al anders dan we willen. De pick-up auto blijkt bij 50 mijl per uur heftig te trillen. Meteen maar terug naar de verhuurder. We krijgen een luxe Suburban mee, maar echt blij worden we niet. We zijn de pick-up nu een paar dagen kwijt voor reparatie en dat geeft later in de week problemen met halen van gips en water. We hebben het er maar even mee te doen.
De eerste dag in het veld constateren we dat het grote blok de winter goed heeft doorstaan.
Ook zien we de effecten van krap een jaar erosie. Op de site zijn maar liefst zeven botten te voorschijn gekomen. Waaronder twee hele mooie koten en een ulna.
Over één van de koten is twijfel bij Dylan Bastiaans. De vorm wijkt af. Het zou misschien Edmontosaurus kunnen zijn. Ook zo’n grote grazer uit dezelfde streek en tijd. Het is trouwens helemaal niet zeker of we ze mee mogen nemen. Met de landeigenaar zijn er voor dit jaar alleen afspraken over het grote blok.
Het is grappig. De volgende dag komen we tot de conclusie dat die mooie koten helemaal geen koten zijn. De éne blijkt een (afgebroken) triceratops kaakgewricht te zijn. Het deel waar normaal de tanden in zitten ligt 20 centimeter verder. Het lijkt erop dat hiervan een groot deel is weg gespoeld. De andere “koot” is overduidelijk geen koot, maar wat het wel is…..
Het nut van de BHV training die Dylan en ik in Nederland hebben gedaan, is op de eerste dag direct gebleken. De schrik zat er bij mij in ieder geval even goed in. Als ik terug komt van het wegbrengen van een RVO-collega en haar man lijkt de auto in de fik te staan!
De begroeiing is dit jaar hoger dan normaal. Er is ook meer regen gevallen, waardoor de planten hoger zijn. Waarschijnlijk heb ik ergens gras of een tumbleweed klem gereden onder de auto tegen de katalysator. Het gras is gaan schroeien of branden. Er komt flink wat rook onder de auto vandaan. In de open prairie is dat geen fijne situatie.
Gelukkig hebben wij diverse brandblusmiddelen en heb ik recent nog BHV training gekregen. Voor er geblust wordt, verzet ik de auto eerst een stukje naar een plek met minder begroeiing. Op de oude plek is in ieder geval geen vuur in het gras. Mooi, nu de auto nog. Met de blusser onder de auto neemt de rook flink af. Anne gooit er nog een emmer water tegen aan en dan is het klaar. He he…. De rust keert weer terug. Elke keer als ik nu een stukje gereden heb contoleer ik maar even op rook.
Life returns to normal. Er moet gegraven worden! Het eerste deel van het blok ligt vrij snel bloot en de uitgespoelde botten worden gegipst. Bij het uitgraven van het blok komt nog een bijzondere salamander aan het licht. Sorry maatje, je mot verhuizen!
Geschreven door Sander van der Deure,
Expeditielid Triceratops-expeditie 2018
13 september 2018