Borneo Blog: Een achtbaan van emoties

Nog nauwelijks geacclimatiseerd aan het bos ging ik op de eerste dag op zoek naar het mooiste reptiel in deze regio. Met een groepje gingen we een netpython opsporen. Men doet hier namelijk ook onderzoek naar de slaapgebieden van deze exotische slang. Het dier is gemerkt met een radio-zender. Met een apparaat dat signalen van deze zender ontvangt, gingen wij op zoek naar onze schone slaapster. Nou, slaper. Het ging namelijk om een mannetje. Eén nadeel: we moesten door een dichtbegroeid oerwoud banjeren om hem te vinden. Gelukkig hadden we wel een gids bij ons met een machete. Het idee was dat we hiermee niet lastig gevallen zouden worden door al het prikkelige onkruid dat hier groeit. Helaas was dit tevergeefs. Er waren nog meer dan genoeg geniepige kruidachtigen die maar al te graag aan mijn kleding bleven haken. Nog vaker drongen hun kleine steekmesjes door mijn shirt en broek heen. Een enkele keer werd ik zelf bijna opengereten door een afgebroken tak. En dit allemaal na het feit dat ik eerst al twee seconden nadat ik uit de boot stapte bijna levend geconsumeerd werd door de zachte modderbodem. Voeg hierbij een gloeiend hete zon en een wolk van muggen toe. Ik kan garanderen dat dit het recept is voor een akelige ochtend.

Echter, zoals al geraden kon worden uit de titel, is al het harde werk niet altijd voor niets. Na slechts een halfuur in de hierboven beschreven groene hel werd het radiosignaal steeds sterker... Totdat onze gids dan eindelijk ons doelwit had gevonden. Het was een godswonder dat hij het beest überhaupt zag. Het reptiel lag compleet verstopt onder een berg takken en bladeren. En dankzij zijn net-achtige patroon ging hij volledig in zijn omgeving op. Hetzelfde patroon reflecteerde practhig als je er met een zaklamp op scheen. Het was de allereerste python die ik in het wild zag. Ik voelde me euforisch en vergat meteen alle narigheid die ik zojuist had moeten doorstaan. De slaapplaats werd gemarkeerd. Missie geslaagd.

Een avondje spinnen zoeken nam een drastische wending toen we oog in oog stonden met een civet kat en ik mijn leven voor een paar minuten niet zeker meer was. Jeremy, onze spinnen-specialist, stopte tijdens zijn workshop opeens met praten. Dat doet hij normaal nooit. Vervolgens riep hij ons zachtjes naar zich toe en scheen met een zaklamp in de verte. Twee oranje-rode lichtpuntjes schenen terug naar ons. Het waren ogen van een zoogdier. De puntjes kwamen steeds dichterbij. Opeens nam de duisternis om de lichtjes een vorm aan. De kop van het dier was zichtbaar. We bleven muisstil op onze plaats staan. Het dier kwam nog dichterbij. Nu zagen we de oren. Ik wist toen zeker dat het om een katachtige ging. Hij maakte een geluid wat tussen brommen en miauwen in zat. Hij kreeg antwoord van verder terug uit de bosjes. Er waren dus twee van die beesten! De eerste kwam nog dichterbij. Hij was nu op een afstand van nog geen vijf meter. Toen sloeg hij opeens voor ons rechtsaf. Hierdoor zagen we het hele beest van kop tot staart. We zagen zelfs de patronen op zijn vacht. We zagen alle kenmerken van een civet kat. De hele groep werd wild enthousiast. Hij keek ons een laatste keer aan, liep majesteus langs ons, en verdween daarna in het dichtbegroeide niets. Ik ging hem achterna om hem nog te vinden. Toen hoorde ik opeens dat er een nieuwe civet was: de andere die we hoorden. Ik haastte me naar de groep en lette niet goed op mijn omgeving. Toen voelde ik een scherpe pijn net onder de knokkel van mijn linker duim. Ik negeerde het. De tweede civet was wat schuwer en bleef verstopt in de bosjes. Aan de kop te zien was deze een stukje kleiner dan de eerste. Uiteindelijk trok het kleintje zich ook terug in het oerwoud. Wat een fenomeen hadden we meegemaakt! Spinnen zijn gaaf, maar de civets waren toch wel echt het absolute hoogtepunt van de avondwandeling.

De adrenaline trok weg en de pijn in mijn hand kreeg de overhand. Louter vervelend. Ik zag twee hele kleine prikpuntjes op de plaats waar ik het meest pijn had. Ik was gebeten door óf een spin(achtige), óf een mier, óf een microscopisch kleine slang. Het bleef een mysterie wie de dader was. Ik begon me wel een beetje zorgen te maken. De pijn in mijn hand trok naar mijn bovenarm en veroorzaakte spierpijn. “Mijn diagnose is dat je waarschijnlijk niet dood gaat”, zei Jeremy. Geruststellend. Terug in de slaaphut begonnen opeens mijn vingertoppen te tintellen. Minder gerustellend. Ik ging maar gewoon slapen. Ik zou het de volgende dag wel merken of ik het had overleefd of niet.

Overigens, nog een down absolute down: niemand in de groep had een goede foto van de civet kunnen maken. Dus vandaar voeg ik hieronder maar een plaatje toe van waar deze workshop eigenlijk voor bedoeld was.